Rozdział 1. Mgła

Nie ma gor­sze­go zła od pięknych słów, które kłamią.

(Ajschylos)

- Hermiono.

Ręka Harry’ego zaciśnięta na mojej była pierwszą rzeczą, która uświadomiła mi, że nadal istnieję.

Wzdrygnęłam się pod wpływem jego dotyku, jakby zdziwiona faktem, że wciąż potrafię odbierać z otoczenia tak prozaiczne bodźce jak czucie, czy słuch. Z zaskoczeniem odkryłam, że jego skóra nadal była tak samo szorstka i lodowata, jaką ją zapamiętałam i prawdę powiedziawszy, wprawiło mnie to w niemałe zakłopotanie. Sama nie wiem, czego się spodziewałam – może tego, że moje funkcje życiowe obumarły w momencie, w którym straciłam przytomność, albo po prostu przestałam poświęcać temu większą uwagę. Nie umiałam nawet przypomnieć sobie, czym w ogóle była koncentracja; moje myśli dryfowały w tę i z powrotem, nie mogąc skupić się na żadnej konkretnej rzeczy. Narządy takie jak wzrok, smak, czy węch też jakby przestały mieć teraz większe znaczenie. Wszystko to było jedną, wielką mgłą, w której nie sposób było wyodrębnić niczego ważnego lub ważniejszego.

Mimo wszystko nie miałam zamiaru się z niej wydostać.

- Hermiono. – Głos Harry’ego dochodził do mnie jak z źle nastawionego radia. – Hermiono… Hermiono, proszę. Porozmawiajmy.

Uśmiechnęłam się delikatnie pod nosem. Kiedy ja nawet nie wiedziałam już, co to znaczy.

Nie wiedzieć czemu, coś w tonie głosu przyjaciela zmusiło mnie jednak do przeniesienia wzroku w jego stronę i przyjrzenia mu się zrezygnowanym wzrokiem. Nie miałam pojęcia, skąd wzięły się u mnie takie odruchy – nie miałam najmniejszej ochoty na wysłuchanie tego, co miał mi do powiedzenia. Słowa już dawno przestały mieć dla mnie jakiekolwiek znaczenie.

- Ja… ja wiem, że to nie jest łatwe – zaczął nieudolnie. Jakimś sposobem wiedziałam, że kontrolowanie własnego głosu było dla niego nie lada zadaniem. – Wierz mi, ja też nadal nie mogę się z tym… nadal to do mnie nie dociera. Ja… - przerwał na moment, przy okazji przełykając głośno ślinę. – Rzecz w tym, że my… my musimy… to jakoś… jakoś przetrwać.

Zerknęłam na niego kątem oka. Przez ułamek sekundy wydawało mi się, że w jego oczach dostrzegłam łzy, ale uzmysłowiłam sobie, że musiało mi się przewidzieć.

Jego słowa, natomiast, odbijały się chwilę echem po mojej głowie, ale ich sens zagubił się gdzieś w jej zakamarkach. Zdobyłam się na obojętne wzruszenie ramionami, chcąc przynajmniej dać mu znać, że słyszałam to, co powiedział. Cichy głosik podszeptywał mi, że jemu też musi być cholernie trudno.

- Ja wiem, że to boli. Nawet bardzo – ciągnął niemalże niesłyszalnie. – Ale n-nie możesz… nie mogę pozwolić ci…

Głos ugrzązł mu w gardle. Teraz byłam już prawie przekonana, że ledwo powstrzymuje się od płaczu.

Mimo wszystko wziął głęboki oddech i, po raz pierwszy tego dnia, spojrzał mi prosto w oczy.

- Nie możesz się izolować – dodał cicho, tak cicho, że prawie to przeoczyłam. – Ron by tego nie chciał.

Zamarłam.

Przez chwilę stałam w zupełnym bezruchu, obserwując, jak mgła rozstępuje się na wszystkie strony, na nowo odsłaniając mi widok.

A potem moja ochrona ostatecznie runęła.

Na dźwięk tego imienia, mój organizm od razu wykonał multum niespodziewanych reakcji – moje serce przyśpieszyło tak gwałtownie, że złapałam się za klatkę piersiową, by poskromić jakoś ból, który się w niej pojawił. Po moim ciele rozlała się fala nieprzyjemnego gorąca, która zawładnęła mną do tego stopnia, że oparłam się o balustradę, rozpaczliwie usiłując zaczerpnąć powietrza. Sama nie zauważyłam nawet, że łzy przysłoniły mi obraz; wszystko zlało się w jedną, wielką plamę, jeszcze gęstszą i o wiele bardziej nieznośną, niż mgła. Jedno imię, a moja cała bariera rozsypała się niczym domek z kart.

Poczułam, że robi mi się niedobrze.

- Hej. – Samoczynnie odnotowałam, że Harry momentalnie znalazł się przy moim boku, biorąc mnie w swoje ramiona. – Hej, ciii… wszystko będzie dobrze. Ciii, nie płacz, nie płacz, wszystko jest w porządku…

Pokręciłam szybko głową, a z moich ust wydobył się histeryczny chichot. Nie wiedziałam już nawet, co jest gorsze – łzy spływające ciurkiem po moich policzkach, czy to, jak pusto zabrzmiał mój śmiech.

- Wszystko będzie dobrze – mamrotał pod nosem, bardziej do siebie, niż do mnie. – Wszystko się ułoży, damy radę, zobaczysz…

Wydałam z siebie coś na kształt rozjuszonego prychnięcia. To wszystko brzmiało tak absurdalnie, że poczułam przemożną ochotę uświadomienia mu tego za pomocą uderzenia go w twarz; moje emocje zdecydowanie nie miały się najlepiej.

Mimo wszystko wypuściłam ze świstem powietrze i otworzyłam usta, po raz pierwszy od dłuższego czasu decydując się na wypowiedzenie jakiegoś zdania. Byłam przekonana, że miałam tego później żałować.

 - On nie żyje, Harry. Ron nie żyje. Nic już nie będzie dobrze.

Z moich ust wydostał się jeszcze jeden, ponury szloch.

Zamilkliśmy. Żadne z nas nie czuło potrzeby dodania niczego więcej.

Zakołysałam się w miejscu, próbując na powrót wrócić do swojej bezpiecznej mgły. Bez skutku. Moje schronienie zniknęło z chwilą, w której odważyłam się wypowiedzieć na głos te słowa, słowa, od których nie było już żadnego powrotu. To one uderzyły we mnie bardziej, niż wszystko inne, co usłyszałam wcześniej od Harry’ego. Brzmiały ja jakiś osąd, wyrok, który został już bezpowrotnie ustanowiony, a ja nie mogłam na niego wpłynąć.

To wszystko sprawiało, że naprawdę nie chciałam już istnieć.

Spojrzałam przed siebie. Nigdy przedtem nie obserwowałam zachodu sł0ńca z samego szczytu Wieży Astronomicznej. Gdyby nie okoliczności, z którymi przyszło mi się zmierzyć, najprawdopodobniej bardzo cieszyłabym się tą chwilą – słońce, teraz już ciemnopomarańczowe, chowało się powoli za horyzontem, pozostawiając niebo w kolorze różu i czerwieni. Nawet chmury przybrały ten sam odcień, a jezioro koło błoni mieniło się w sposób, którego nie potrafiłam nawet opisać. Wszystko to komponowało się tak idealnie, że nie umiałam oderwać od tego wzroku.

Jak na przekór przypomniałam sobie, że ostatni raz odwiedziłam to miejsce, zaraz po tym, gdy zobaczyłam, że Ron całuje Lavender. Harry również znajdował się wtedy u mojego boku, pocieszając mnie najlepiej jak potrafił, dokładnie tak, jak teraz. Zawsze wiedziałam, że nie zasługuję na takiego przyjaciela, jak on. Rona, jednakże, nienawidziłam wówczas najbardziej na świecie. Pamiętam, że wydawało mi się, że skrzywdził mnie bardziej, niż kiedykolwiek wcześniej. Zachowałam się wtedy jak typowa szesnastolatka, którą zresztą byłam. Obiecałam sobie, że nigdy mu tego nie wybaczę.

A teraz… teraz zranił mnie w najgorszy możliwy sposób i sama nie wiedziałam już, czy słowo „nigdy” miało jeszcze dla mnie jakiekolwiek znaczenie.

Przymknęłam oczy. Wbrew mojej woli, w mojej głowie zaczął formować się obraz, ten obraz, przed którym tak uparcie uciekałam przez kilka ostatnich godzin. Przeklęłam w myślach, wiedząc, że zostałam złapana. I od tej pory nic już mnie nie uwolni.

- Hej, panie ministrze! – krzyczy Percy, podczas gdy kolejne zaklęcie śmiga z jego różdżki i trafia Thicknesse’a prosto w pierś. – Czy już panu mówiłem, że rezygnuję z pracy?

Biorę głęboki oddech i zaciskam palce na swojej różdżce. Śmierciożercy atakują mnie teraz z dwóch stron, ale mimo wszystko odpieram kolejny atak, próbując gorączkowo wymyślić najrozmaitsze klątwy. W pewnym momencie Cruciatus przelatuje zaraz koło mojego ucha, a ja robię unik w ostatniej chwili.

Wypuszczam ze świstem powietrze. Zaczynam powoli tracić na siłach.

- Żartujesz! – zdziwił się Fred, powalając przy okazji swojego przeciwnika.

Kątem oka dostrzegłam, że Ron stoi tuż koło niego. Pomaga swojemu bratu odepchnąć kolejne klątwy, ale widzę, że i jemu sprawia to niemałą trudność. Kolejne zaklęcia omijają go dosłownie o parę milimetrów, a ja zaciskam oczy, widząc zielone światło zaraz koło jego głowy. Zaczynam przemieszczać się w jego stronę. Nie mogę pozwolić, by coś mu się stało.

Muszę mu pomóc.

- Ty naprawdę żartujesz, Percy – ciągnie Fred, patrząc z satysfakcją, jak Thicknesse pada bezwładnie na podłogę. – Nie pamiętam, byś żartował, odkąd…

A potem powietrze eksploduje.

A potem słyszę już tylko płacz i krzyki.

A potem widzę Rona, nieruchomego i zimnego na mój dotyk.

A jedyne, co przechodzi mi przez myśl to to, że nie zdążyłam mu pomóc.

Nie otworzyłam oczu.

Gdybym odciągnęła go na bok… gdybym nie podeszła do niego o te kilka sekund za późno, gdybym zrobiła cokolwiek… Ron najprawdopodobniej stałby tu z nami. Pewnie śmialibyśmy się razem, cieszyli się z wygranej bitwy i wolności, której nie mogliśmy przecież zaznać już od tak długiego czasu. Później poszlibyśmy do Pokoju Wspólnego i siedzieli razem przed kominkiem przez wiele, wiele godzin, z myślą, że dobro zwyciężyło, a nam się udało.

To wszystko moja wina.

Zaczerpnęłam gwałtownie powietrza, czując, że fala bólu po raz kolejny zalewa moją klatkę piersiową. Nie miałam nawet siły, by z nią walczyć – pozwoliłam jej przejąć kontrolę nad moim ciałem, przyczyniając się w ten sposób do pojawienia się łez, które znowu wypełniły moje oczy. Niewiele mnie to obchodziło. Mgła zaczynała powracać, ale w zupełnie innej formie, niż wcześniej.

To wszystko moja wina.

Harry chyba wyczuł, że znowu zaczynam się trząść, bo kątem oka dostrzegłam, że przygląda mi się badawczym wzrokiem. Gdy zobaczył moją minę, niemal od razu rzucił mi zatroskane spojrzenie i przemówił do mnie miękkim głosem:

- Nie wolno ci się obwiniać. – Obruszyłam się lekko, słysząc jego słowa. Nie mogłam uwierzyć, jak dobrze mnie znał. – To nie twoja wina. Nie mogłaś nic zrobić.

Wzruszyłam tylko ramionami, nie będąc zdolna, by mu odpowiedzieć. Wcale nie zdziwiłam się słysząc, że próbuje pocieszyć mnie w podobny sposób – właśnie czegoś takiego można było się po nim spodziewać. Wiedziałam, że nigdy nie obarczyłby mnie winą za śmierć przyjaciela, ale czułam, że w głębi duszy tak naprawdę trochę mnie znienawidził. On i cała rodzina Weasleyów. I, szczerze powiedziawszy, wcale nie miałam im tego za złe.

Westchnęłam ciężko i widząc, że spuścił ze mnie swój wzrok, teraz to ja rzuciłam mu uważne spojrzenie. Po raz pierwszy od bardzo dawna miałam szansę, by móc się mu przyjrzeć. A to, co zobaczyłam, niespecjalnie poprawiło mi humor.

Harry prezentował się po prostu okropnie. Pomijając już podarte ubrania, plamy krwi, które zanieczyszczały niemal każdy kawałek jej skóry, wyglądał po prostu mizernie. Jeszcze nigdy nie widziałam go tak wychudzonego i anemicznego. Wszystko wisiało na nim jak na wieszaku, kruczoczarne włosy były jeszcze bardziej rozczochrane, niż zwykle, a okulary naturalnie stłuczone.

Jednak, ku mojemu przerażeniu, nie to było w tym wszystkim najgorsze. Sama nie potrafiłam tego określić, ale sądzę, że chodziło o jego mimikę. Była… była pusta. Jego twarz nie wyrażała żadnych emocji – łzy, które dostrzegłam wcześniej w jego zielonych oczach zniknęły, nie mogłam zauważyć też w nich żadnego błysku. Wszystko, co składało się na Harry’ego, którego znałam odeszło, ustępując miejsca pustej, zmarnowanej kukle.

Harry Potter przeżywał teraz najgorszy okres swojego życia, a ja nie spróbowałam nawet mu pomóc.

Poczułam niemiły ucisk w żołądku.

Po raz kolejny tego dnia zawiodłam się na sobie bardziej, niż kiedykolwiek indziej w swoim życiu.

- Słuchaj – odezwałam się niespodziewanie, nie planując nawet tego, co chcę powiedzieć. – Ja… ja przepraszam. Zachowuję się jak zupełna egoistka, wiem… wiem to. P-przepraszam, ja… chodzi o to, że… to ciężkie, nie tylko dla mnie, dla ciebie też, a ja… ja jak zwykle myślę tylko o sobie i nie wpadłam na to, że to... że to był w końcu twój najlepszy przyjaciel… - Przerwałam na chwilę. Wciąż nie potrafiłam mówić o nim w czasie przeszłym. – Rzecz w tym, że… nie musisz przy mnie udawać, Harry. Wiem, że to moja wina. Możesz równie dobrze to przyznać.

Zobaczyłam, jak oczy Harry’ego rozszerzają się w szczerym zdumieniu. Nie wiedzieć czemu obserwując to, poczułam coś w rodzaju ulgi – wszystko było lepsze od tego pustego wyrazu twarzy, który miałam nieprzyjemność oglądać chwilę wcześniej.

- O czym ty mówisz, Hermiono? – zapytał z niedowierzaniem. – Powiedziałem ci przecież, że nie twoja wina. Przestań wygadywać bzdury.

Uśmiechnęłam się smutno. Oczywiście. Po raz kolejny sprostał moim oczekiwaniom.

- Harry, mówię poważnie. Po prostu to powiedz. Jestem odpowiedzialna za śmierć Rona.

Równie dobrze mogłabym powiedzieć, że ktoś właśnie wbił mi sztylet w serce. Tak właśnie się czułam wypowiadając te słowa. Jakby moje serce roztrzaskało się właśnie na milion kawałeczków, których nie mogłam już nigdy posklejać.

Usłyszałam, że Harry wzdycha ciężko pod nosem i chowa twarz w dłoniach. Nie odważyłam się jednak zerknąć w jego stronę na dłużej – nie potrafiłam oglądać go w takim stanie. Zwłaszcza, gdy wiedziałam, że to ja go do niego doprowadziłam.

- Nie mów tak – powiedział cicho. – Nic już nie możesz zrobić. Czasu nie da się cofnąć, choćbyśmy nie wiem, jak bardzo tego chcieli.

Tym razem milczeliśmy przez o wiele dłuższy czas. Słońce już dawno zdążyło zajść, a na niebie pojawiały się teraz pojedyncze gwiazdy. Nagle wszystko stało się o wiele mroczniejsze, niż wcześniej – nie byłam pewna, czy jestem na to gotowa.

Sekundy zamieniły się w minuty, a minuty w kwadranse. Jestem prawie pewna, że staliśmy tak w ciszy przez co najmniej pół godziny, ale nie wiedzieć czemu, było mi tak całkiem dobrze. Nie myślałam o niczym konkretnym, pozwalając, by mój mózg odpoczął przynajmniej na moment. Obecność Harry’ego zaczęła wpływać na mnie dość pocieszająco, co odkryłam z nieopisaną ulgą.

Jedyną rzeczą, która wciąż prześladowała zakamarki mojego umysłu, były niebieskie oczy Rona. Podświadomie wiedziałam, że odtąd już nigdy go nie opuszczą.

Na początku ten raz, gdy zobaczyłam je po raz pierwszy – miał wtedy jedenaście lat, wściekle rude włosy i ubrudzony nos. Uśmiechnęłam się mimowolnie na to wspomnienie; nasza znajomość nie zaczęła się chyba najlepiej. Już od samego początku zaczęłam poprawiać jego pseudo-zaklęcie i chwalić się swoją wiedzą na temat historii magii, przez co ani on, ani Harry nie byli mną szczególnie zachwyceni. W głębi duszy wiedziałam, że musiałam być wtedy wyjątkowo przemądrzała, ale oczywiście nie przyznałabym się do tego za nic w świecie.

Drugi raz, gdy odkryłam, że jest dla mnie kimś więcej niż tylko przyjacielem. Pamiętam, że długo odrzucałam od siebie tę myśl, tłumacząc się faktem, że to tylko chwilowe zauroczenie. Nie chciałam zepsuć naszej przyjaźni, poza tym sama nie byłam pewna co do uczuć, które do niego żywiłam. To wszystko wydawało mi się wtedy takie skomplikowane.  Jakbym stanęła właśnie przed najtrudniejszym wyborem, z jakim musiałam się dotychczas zmierzyć. Całe to zamieszanie było dla mnie dodatkowo zupełnie niecodzienne – nigdy nie skupiałam się za bardzo na sprawach tak błahych jak związki. Świat został opanowany przez Voldemorta, a ja musiałam skupić się na pozostaniu najlepszą uczennicą szkoły. Pierwsze miłości zdecydowanie nie znajdowały się na liście moich priorytetów.

I w końcu ten trzeci, najgorszy, który miałam zapamiętać do końca mojego życia. Moment, kiedy pojawił się w nich błysk przerażania i jedna, wielka pustka, która ogarnęła je zaraz potem. Nie mogłam zobaczyć w nich już żadnego blasku – od teraz był tylko zwykłą, pustą kukłą, porzuconą przez swojego lalkarza. A jego oczy już nigdy nie miały zapłonąć.

Nabrałam głośno powietrza.

Była to jednak jedyna reakcja, na jaką mogłam sobie pozwolić. Zmusiłam się do nerwowego zaciśnięcia oczu i zmuszenia swoich wnętrzności do nie okazywania tego, jak bardzo chciałam przestać istnieć. Moja głowa zaczynała eksplodować już od namiarów emocji, a żołądek skręcał się z nerwów, ale mimo wszystko z moich ust nie wydobyło się choćby westchnięcie. Byłam silna. Ron chciałby, żebym była silna.

Ron nie żyje.

Jak echo, powracające do mnie ze zdwojoną siłą.

Cofnęłam się kilka kroków, odchodząc od balustrady. Moje nogi stały się nagle dziwnie zmęczone – zdałam sobie sprawę, że używałam ich bez przerwy od co najmniej kilkunastu godzin. Zsunęłam się powoli po ścianie zamku i oparłam swoje ciało o zimny marmur. O dziwo, mimo dreszczy na mojej skórze, chłód niespecjalnie mi przeszkadzał.

Nie chciałam dłużej o tym myśleć. Nie tylko mój organizm miał już dość wyczerpania – głównym problemem była teraz moja psychika, która wisiała już na skraju wyczerpania. Wiedziałam, że Ron byłby tym zawiedziony, ale nie miałam siły być silną. Już nie.

Czułam, że moje powieki opadają bezwładnie pod wpływem zmęczenia, ale mimo wszystko starałam się nie stracić przytomności. Nie miałam teraz czasu na spanie. By zachować trzeźwy umysł, skupiłam swój wzrok na Harrym – nadal stał oparty o poręcz, w milczeniu przyglądając się gwiazdom, które rozprzestrzeniły się teraz po całym niebie. Mimo, że nie mogłam zobaczyć jego twarzy, wiedziałam, że stale wpatruje się w to samo miejsce – za pewne nie zauważył nawet, że się oddaliłam. Gdyby nie jego czarne włosy, które wiatr wichrzył niemal na wszystkie strony, pomyślałabym, że jest prawie jak posąg.

Ale gdy i one zaczęły zlewać mi się z ciemnym, ponurem niebem, wiedziałam już, że przegrałam.

Były ostatnią rzeczą, jaką zobaczyłam, zanim zapadłam w sen.

***

- Hermiono… Hermiono, proszę, musimy uciekać…

- NIE! Nie, nie zostawię go tu… nie mogę…

- Hermiono, UCIEKAJ!

Kręcę przecząco głową, wyszarpując się z ramion Harry’ego. Łzy spływają ciurkiem po moich policzkach i właściwie nie widzę już niczego na oczy, ale mimo to nadal zaciskam dłoń na ramieniu nieruchomego ciała Rona, jakbym wciąż czekała na jakąś reakcję. Jego ręka jest jednak zimna, a oczy puste. Nie widzę w nich już żadnego blasku.

Zaczyna kręcić mi się w głowie.

Nie mogę go tak tutaj zostawić.

- Hermiono… Hermiono, proszę… Jeśli zostaniemy tu chwilę dłużej, my też zginiemy!

Bełkoczę coś tylko przez łzy, zaczerpując raz po raz coraz płytsze oddechy. Jakimś cudem udaje mi się jednak odwrócić w stronę Harry’ego. Patrzę mu prosto w oczy i wzruszam ramionami.

Po raz pierwszy w życiu nie mam nic przeciwko.

Moje życie i tak jest już dawno przegrane.

***

Pierwszą rzeczą, jaką zauważyłam zaraz po obudzeniu, była noc, a moje ciało lepiło się od potu.

Nabrałam gwałtownie powietrza. W mojej głowie huczało od natłoku niechcianych myśli, ale udało mi się jakoś rozejrzeć dookoła, próbując rozpoznać otoczenie, w którym się znajdowałam. Przez chwilę nawet nie mogłam przypomnieć sobie, jak się tutaj znalazłam. Wszystko było tak zamazane i niejasne, że westchnęłam ciężko pod nosem. Czułam się, jakbym w ogóle nie spała.

Pożałowałam jednak swych myśli w momencie, gdy cała układanka zaczęła składać się w jedną, logiczną całość. Przed oczami niemal natychmiast stanęła mi wizja wojny, rozpaczy, płaczu, bólu i zapachu śmierci, który nadal mogłam wyczuć w powietrzu.

Śmierci mojego najlepszego przyjaciela.

Zaczynałam się nim już powoli krztusić.

Odchrząknęłam głośno i podparłam się na startych łokciach, próbując podnieść się z miejsca. Niestety okazało się, że nie jest to tak łatwe, jak myślałam – moje obolałe ciało zdecydowanie odmawiało współpracy, a ja nie miałam siły, by z nim walczyć. Wypuściłam więc ze świstem powietrzem i osunęłam się znowu na marmurową posadzkę. Postanowiłam, że jak na razie będzie ona najlepszym rozwiązaniem, na jakie mogłam wpaść.

Chcąc nie chcąc, rozejrzałam się więc uważnie dookoła. Tym razem zrobiłam to wiele dokładniej  i uważniej, niż przedtem, starając się skupić na ważnych szczegółach. To dopiero wówczas dostrzegłam, że byłam tu sama – mimo wszechobecnej ciemności, która panowała dookoła, nie mogłam dostrzec już sylwetki Harry’ego. Przez głowę przemknęło mi, że zapewne nie chciał mnie budzić. Byłam mu za to dość wdzięczna, bo wiedziałam, jak bardzo tego potrzebowałam.

Tak czy siak, cisza i ciemność robiły mi teraz za jedyne towarzyszki. I, szczerze powiedziawszy, nawet mi to nie przeszkadzało.

Przymknęłam oczy i westchnęłam ciężko pod nosem. Próbowałam nie myśleć o niczym konkretnym, ale gdy tylko zamknęłam swoje powieki, w mojej głowie jak na zawołanie pojawiło się tysiąc różnych obrazów, na których nie mogłam skoncentrować swojej uwagi.

Już nigdy nie będę mogła.

- ROOON!

Dym opada, ale zostawia po sobie krzyk, który unosi się w powietrzu, gdy tylko otwieram oczy. Moje płuca są tak zainfekowane, że z trudem udaje mi się wydać z siebie choć najmniejszy dźwięk i mam wrażenie, że moja głowa właśnie wybuchła. Podnoszę się chwiejnie i odkrywam, że ledwo trzymam się na nogach, ale mimo wszystko robię kilka kroków do przodów, podchodząc w stronę klękających nad czymś rudzielców.

A to, co widzę, rozbija moje serce na milion kawałeczków.

Zacisnęłam usta. Nawet nie czułam, że łzy zaczęły spływać ciurkiem po moich policzkach, ale nie zwróciłam na to najmniejszej uwagi. Postanowiłam im na to pozwolić.

- R-Ron! Ron, ocknij się!

Potrząsam nim lekko, jakbym bała się, że rozpadnie się pod wpływem mojego dotyku. Nie reaguje. Kątem oka zauważam, że Fred i Percy krzyczą coś do siebie, a Harry opada bezwładnie na ziemię, nie mogąc uwierzyć w to, co widzi.

Ja też nie mogę.

- R-Ron – wychlipuję, połykając własne łzy. – R-Ron, p-roszę… Ron, obudź się… M-musimy iść…

Nie odpowiada. W głębi duszy wiem, że już nigdy tego nie zrobi.

Zaczerpnęłam gwałtownie powietrza.

Im bardziej odpychałam od siebie te wspomnienia, z tym większą siłą do mnie wracały i jakkolwiek próbowałam temu zaradzić, wiedziałam, że byłam skazana na porażkę. Zaczęłam nawet przyzwyczajać się do bólu, który zdawał się towarzyszyć mi odkąd tylko umiałam sięgnąć pamięcią. Ku mojemu zdziwieniu, odkryłam, że udało mi się go nawet zaakceptować, mimo że rozdzierał mnie na tysiąc malutkich kawałeczków.

Wiedziałam, że mimo wszystko nigdy nie będę potrafiła się z tym pogodzić. Wiedziałam, że od tej pory będę prześladowana całym tym bagnem do końca swojego życia, na zawsze dźwigając za sobą ciężar wojny i winę za śmierć tych, których kochałam. Czas mógł goić rany, ale nikt nie mógł go cofnąć, niezależnie od tego, jak bardzo by chciał.

Chyba, że miałby zmieniacz czasu, oczywiście. Co rzecz jasna samo w sobie było śmiesznym pomysłem; wszystkie zmieniacze czasu zostały zniszczone podczas bitwy w Departamencie Tajemnic. Tak przynajmniej powiedział mi Dumbledore podczas naszej ostatniej rozmowy. Pamiętałam to dość wyraźnie bo wtedy też przekazał mi swój ostatni egzemplarz, powiedział, że muszę się nim dobrze zaopiekować i…

Moje oczy rozszerzyły się w zdziwieniu.

Wtedy też przekazał mi swój ostatni egzemplarz.

Och… nie.

Tak.

Moje serce przyśpieszyło gwałtownie, a oddech ulotnił się, gdy zaczęłam przeszukiwać szybko swoją torebkę, która nadal wisiała beztrosko na moim ramieniu. Znalezienie tego, czego szukałam, nie zajęło mi dłużej niż dziesięć sekund.

Jeden z ostatnich zmieniaczy czasu na świecie spoczywał teraz beztrosko w mojej dłoni.

Przyjrzałam mu się uważnie. Był tak mały, że z łatwością mogłabym nosić go jako wisiorek. Wszystkie zmieniacze były wyjątkowo ozdobne i na pierwszy rzut oka przypominały kieszonkowy zegarek - tak też prezentował się ten Dumbledore’a. Zauważyłam, że musiał o niego dbać, bo jego stan był wyjątkowo naruszony.

Tym, co odróżniało go od reszty, okazał się fakt, że miał uratować komuś życie.

Westchnęłam głośno. Że też nie wpadłam na to wcześniej! To przecież takie oczywiste… na cóż innego Dumbledore miałby mi go dawać? Z pewnością wiedział, jak bardzo potrzebny będzie nam w czasie wojny, której, jak się później okazało, sam nie zdążył przebyć. Wiedziałam, że wszystko to sobie zaplanował. Zawsze był kilka kroków przed nami i powinnam nauczyć się to doceniać, zwłaszcza, że po raz kolejny miałabym u niego dożywotni dług wdzięczności.

Uśmiechnęłam się. W moim sercu obudziła się nadzieja.

Wzięłam głęboki oddech i zacisnęłam na nim palce. Nie zwracałam uwagi na pot, który spływał strupkiem po moim czole, ani na nogi, które trzęsły mi się tak bardzo, że dziwiłam się, że byłam jeszcze w stanie się na nich utrzymać. Tak naprawdę nie interesowało mnie już zupełnie nic – podjęłam już decyzję. Mgła znowu do mnie powróciła, tym razem jednak w zupełnie innej formie, niż wcześniej.

Zacisnęłam oczy i przekręciłam gałkę dokładnie pięć razy.

Cały świat zawirował.

Ale tym razem ja byłam środkiem apokalipsy, którą sama na siebie sprowadziłam.

________________________

Nawet nie wiecie, ja ciężko pisało mi się ten rozdział. Jestem z niego średnio zadowolona, ale sądzę, że nie jest w sumie najgorzej. Poza tym zmieniłam trochę koncepcję - pierwotnie mieli zginąć tylko ci, którzy zginęli w kanonie, ale z pewnych powodów postanowiłam, że uśmiercę również Rona. No... to zobaczymy, jak to wyjdzie.

Chciałabym podziękować jeszcze za wszystkie komentarze pod prologiem. Dzięki nim miałam mnóstwo motywacji na skończenie tego rozdziału i jestem za nie ogromnie wdzięczna! :) Kolejny powinien pojawić się mniej więcej w takim odstępie, jak teraz. Publikowanie co tydzień to jedna chyba troszkę za często.

No... to pozostaje mi życzyć Wam miłego czwartku i... do następnego!