Prolog

Dob­ro i zło muszą is­tnieć obok siebie, a człowiek mu­si do­kony­wać wyboru.

(Mahatma Ghandi)

- Profesorze Dumbledore… Jest pan pewien, że chce mi go dać? To jeden z ostatnich zmieniaczy czasu na świecie…

- Tak, Hermiono. Jestem całkowicie pewien.

Zawsze uważałam, że powaga zadań, jakie się nam przydziela, w dużym stopniu zależy od tego jak bardzo można na nas polegać. To motto towarzyszyło mojemu życiu odkąd tylko pamiętam i szczerze mówiąc, nie bardzo kojarzę już nawet skąd je zaczerpnęłam. Być może wynikało to z mojego kompleksu niższości, albo odpowiedzialność po prostu zapisała mi się w genach. Nie wiem. Rzecz w tym, że z czasem zaczęło stać się to coraz bardziej męczące. Rozumiecie, co mam na myśli? To prawie tak, jakby ludzie nauczyli się wykorzystywać moje ego i ambicje do własnych celów, zaczynając ode mnie wymagać więcej niż od innych osób. Mądra, perfekcyjna Hermiona. Zawsze najmądrzejsza, zawsze najlepsza, nie ma prawa popełnić błędu. Po jakimś czasie sama zaczęłam wierzyć w ich słowa. Zaczęłam wierzyć, że rzeczywiście muszę podołać wszystkiemu, wywiązać się ze spraw, które mi powierzono. Bo tylko tak mogłam udowodnić im wszystkim, że jestem lepsza niż im się wydaje… prawda?

- Ale… dlaczego akurat ja? Proszę wybaczyć, ale czy nie byłoby rozsądniej dać go komuś innemu?

- Ależ Hermiono… wierz mi, jesteś jedną z najrozsądniejszych osób, jakie znam.

Sądzę, że przede wszystkim dlatego tak bardzo mnie zaintrygował. Po raz pierwszy od bardzo dawna nie musiałam się wysilać, nie musiałam udawać. Z perspektywy czasu dostrzegam oczywiście, że zaplanował to wszystko od samego początku - jeśli miałabym porównać do czegoś jego osobowość, powiedziałabym, że był trochę jak kameleon. Zawsze wiedział co powiedzieć, jak się zachować, kiedy się uśmiechnąć, idealnie dostosowując się do swojego towarzystwa. Prawdę znałam jednak zanim jeszcze go poznałam – widziałam jego przyszłość. Widziałam, kim jest, kim się stanie, wiedziałam, jakich dokona wyborów, znałam ich konsekwencje. I, wierzcie lub nie, niczego nie pragnęłam bardziej niż tego, by im zapobiec.

- Po prostu mi zaufaj. Przyszłość w obecnych czasach jest bardzo niepewna, więc wolałbym powierzyć go w odpowiednie ręce. Jestem przekonany, że dobrze się nim zaopiekujesz i właściwie go wykorzystasz.

- Wykorzystasz? Mam z niego skorzystać? Kiedy?

- Gdy nadejdzie ten czas, na pewno będziesz o tym wiedziała.

Ta historia jest o zmienianiu ludzi, których tak naprawdę nie da się zmienić. O przeszłości, która została już dawno spisana i o wyborze, którego nigdy nie miałam.

- Nie wiem, czy to dobry pomysł…

- Zaufaj mi.

Zaufałam.

I miałam tego mocno żałować.

________________

Zaczynam od nowa.